Гунигбаатар

Мөнхийн аз жаргалтай нэртэй хотын Инээмсэглэл нэртэй төрхөд тэр төржээ... бусад хүүхдүүд тэнхээ мэдэн чарлаж энэ ертөнцөд ирсэнээ зарлаж байхад тэр чимээгүй гаргасангүй... Харин оронд нь хачин гунигтай харцаар эх баригч эмчийн зүг ширтэж байсан гэдэг... Тэгээд л түүнд Гунигбаатар гэдэг нэр өгжээ... Тэр багадаа хэзээ ч уйлж байсангүй... тэр бүү хэл хэзээ ч хэн нэгэнээс юу ч гуйж байгаагүй гэдэг... бусад хүүхдүүд ээж ааваасаа тоглоом эсвэл зайрмаг авахуулахыг хүсдэг байхад харин Гунигбаатар хэзээ ч тэгэж хүсч байсангүй... тэр уйлдаггүй инээдэггүй мөнхийн гунигтай царай л гаргадаг байлаа...

Мөнхийн аз жаргалтай хотынхон зовлон гуниг шаналал гэдэг үгсийг ч мэдэхгүйгээр аз жаргал дүүрэн амьдарцгаадаг байлаа... харин өнөөх зөрүүд гунигбаатар л ганцаараа байнга гунигласаар... ерөөсөө түүний нүүрэнд гунигаас өөр зүйл тодорч байхыг харсан хүн цөөхөн... Тэр бүү хэл гунигбаатар багадаа нохойнд хөөлгөөд зугтаж байхдаа хүртэл царай нь өнөө л гунигтай царайлдгаараа царайлсанаас айдас түүний нүүрэнд байгаагүй гэдэг... түүнийг юунаас болоод ягаад ингэж гунигладгийг хэн ч мэдэдгүй байлаа... учир нь тэр хүнтэй ч юм яридаггүй байсан юм...
эрийн цээнд хүрч том болохын хирээр түүний гунигтай царайн дахь гуниг улам нэмэгдсээр л... түүний нүдийг эгцэлж ширтсэн хүмүүс л гунигт автахаар болж эхэлжээ... мөнхийн аз жаргалтай хотынхон түүнийг муу ёрын сүнс шүглэсэн гэж заримдаа яридаг болжээ... гадаа чирта тоглож байсан 12 настай охин Гунигбаатарын өөдөөс нэг удаа эгцэлж харсаныхаа дараа хачин аймаар гунигтай царай гаргасан ажээ... тэр ч бүү хэл охин охин орой бүр ээж ааваараа уншуулдаг үлгэрээ тэр орой уншуулахыг хүсээгүй гэсэн... Үүнээс гадна хотын эрдмийн зөвлөлийн дарга баранд Гунигбаатартай таарсаныхаа дараа гэнэт амьдралынхаа утга учирын талаар бясалгаж эхэлсэн гэнэ... Тэр барнаас гарч гэртээ ирээд амьдралын утга учирын талаар зохиол бичих болсон бөгөөд тэрнээс хойш гэрээсээ ч цухуйхаа байжээ... Ийм сайхан нэртэй ийм аз жаргалтай хотод ийм гунигтай хүн байх ер нь тийм ч зөв зохистой зүйл биш гэж хотын удирдлагууд ярих болжээ...
Ингээд нэг л нартай өдөр хотын хэв журам сахиулагчид Гунигбаатарынд эрж түүнийг баривчилжээ... Түүнд уйтгар гунигийг бусдад халдаасан хэргээр баривчилжээ... Ингээд хотын бүх л хүмүүс цуглаж гунигбаатарыг хэрхэн шийтгэх талаар ярилцажээ...
Хотын захиргааныхан түүнийг хотоосоо хөөж явуулах хэрэгтэй гэлээ... Харин хэв журам сахиулагчид түүнийг шоронд хийх хэрэгтэй гэв... Нийгмийн идэвхи өндөртэй Инээмсэглэл эмнэлгийн дарга харин Гунигбаатарын нүүрэнд мэс ажилбар хийж инээсэн дүртэй болгох санал гаргав... хамгийн хойноос дархан харин инээмсэглэж байгаа төмөр баг хийгээд гунигбаатар мөнхөд зүүлгэх хэрэгтэй гэлээ... Эцэст нь шүүгчид Гунигбаатараас энэ бүх шийтгэлийн алийг нь авах вэ? гэж асуужээ... харин гунигбаатар өнөө л гунигтай харцаараа тэднийг нэг тойруулан ширтээд аль нь ч байсан надад хамаагүй гэж сулхан бувтнав...
Ингээд тэд эцэст нь хэлэлцээд эмчийн саналыг хамгийн сайн санал нь гэж тохирцгоожээ... тэгээд гунигбаатарыг анх төрсөн нөгөө эмнэлэгт нь мэс ажилбарт оруулжээ... Үүрд мөнхийн аз жаргал нэртэй хотын бүхий л шилдэг эмч нар оролцсон мэс ажилбар амжилттай болжээ... нүүрээ битүү маральаар боолгосон гунигбаатарын дүрсийг ТВ-үүдээр дамжуулж байлаа... 7 хоног өнгөрч түүний нүүрний боолтыг авах боллоо... бүх л хүмүүс тэр гунигтай царайнд инээмсэглэл ямархуу харагдах болоо гэхээс хүмүүс тэсэн ядан хүлээж байлаа... гэвч гэвч боолтыг автал өнөө л гунигтай царай... гэхдээ нүд нь бүүр ч сүүмгэр болжээ... түүний царай улам ч гунигтай харагдах боллоо...
Хот даяр энэ өдрөөс эхлээд битүүхэн айдас хүйдэст автах боллоо... Түүнийг шоронд хорих хэрэгтэй гэж зарим нь үзэж байсан ч түүнийг шоронд хийх зүйл анги Мөнхийн аз жаргалтай хотынхоны хуульд байсангүй... хотоос хөөх саналийг бодож үзсэн ч орох оронгүй амьтанг хааш нь илгээхээ тэд мэдэхгүй байлаа... тэгээд тэд Дарханыг дуудаж инээмсэглэж байгаа дүртэй баг түүнд хийлгэхийг хүсчээ... Дархан ч дуртайяа ажилдаа орлоо... Гэвч энэ арга бас л бүтсэнгүй... Дархан багаа урлаад л хачин аз жаргалтай нүд багандаа сийлээд л харахад тэр нүд нь гунигтай болж хувираад байлаа... инээмсэглэл багандаа зурах тоолонд тэрхүү инээмсэглэл нь уруу царай болж хувирдаг байва... хотынхон гунигбаатараас улам ч ихээр эмээх болов...
харин яаг энэ үер эмч ахиад тэдэнд тус болохоор ирэв... Эмч хэлэхдээ гунигбаатарын нүүрэн дээр байгаа гунигийн эх үндэс нь түүний зүрх сэтгэлд байгаа... бид өмнө нь зөвхөн нүүрэнд нь л мэс засал хийсэн гэтэл энэ бол өвчинийг үүсгэж байгаа зүйл биш байжээ... өвчин угтаа зүрхэнд нь байна... зүрх нь өвдөж... гэтэл бид нүүрийг нь л эмчлэх гээд байж шүү дээ гэж хэллээ... Ингээд эмч гуниг гэдэг нэртэй өвчинг эмчилэх жор туршиж эхэлжээ... бүтэн 3 сарын турш эмч тасралтгүй лабораторидоо ажилласны эцэст гунигийг эмчлэх тариа бүтээж чаджээ...
Ингээд Гунигбаатарын Инээмсэглэл эмнэлэг аз жаргалтай болгоохоор дуудаж авчирчээ... Гэтэл гэтэл... бүх юм өмнөхөөсөө ч дордсон байлаа... эхний тариаг гунигбаатарт хиймэгц тариа харшил өгч эхэлжээ... Инээмсэглэл эмнэлгийнхэн түүнийг авархаар байдаг чадлаараа ажилласан ч чадсангүй... 2 цагийн дараа гунигбаатар амьсгал хураав... харин хамгийн хачин нь гунигбаатар амьсгал татах агшинээ бүдэгхэн инээмсэглэхийг эмч харсан гэдэг... би энэ түүхийг үнэн худал эсэхийг мэдэхгүй гэхдээ л ингэж яридаг юм... гунигбаатарын үхлийн онош дээр аз жаргалын тун хэтэрсэнээс болж гэж бичсэн байдаг гэдэг... Гунигбаатарыг харин үхсэнээс хойш Мөнхийн аз жаргал нэртэй хотынхон бүгд гунигтай болцгоосон гэдэг... одоо тэд хотынхоо нэрийг сольсон байхдаа...

3 жилийн өмнө иймэрхүү юм бичдэг байжээ... гэгэгэ... уншсан хөөрхөн санагдачлаа энд байжийг...