Сураггүй болооч

Түүнийг алга болсоноос хойш яг 14 хоногийн дараа утаат хотын аль нэг гудман дахь түрээсийн байранд байрлах өдөр дутмын сонины газрын хамгийн мухрын өрөөнд суух эрхлэгч намайг дуудаад нэгэн шинэ нийтлэл бичих үүргийг буулгалаа... Тэрхүү шинэ үүрэг нь манай хотын хамгийн ирээдүйтэй гэгдэж байсан залуу зохиолч гэнэтхэн учир битүүлгээр алга болсон шалтгааны талаархи нийтлэл байлаа... Яг үнэндээ би урлаг, уран зохиол огтхон ч сонирхож судалдаггүй байсан ч энэ төрлөөр дагнан бичээч сэтгүүлч нь ханиалга өвчинд ороогдон гэртээ хэвтэж байсан тул энэ ажил над дээр буусан хэрэг... Энэ зохиолчийн тухай надад мэдэх зүйл бараг л байсангүй, зурагтаар өөртөө итгэл муутайхан бувтнаж ярих, туранхай залууг түүнийг байсан гэдгийг эрхлэгч нэрийг нь уртаар дуудан хэлхэд бүүр түүр санаж амжсан юм... Нэгэнт тэр сураггүй алга болсон болхоор үүнээс хойш түүнийг сураггүй болооч л гээд нэрлэчихье...
Хэдэн хормын дараа би хотын төвийн номын дэлгүүрт сураггүй болоочийн нэрээр овоглосон номнуудыг хайгаад зогсож байлаа... Аз болж энэ тийм ч хэцүү ажил байсангүй... Тэр энэ өдрийг хүртэл ойролцоогоор 26 насалсан болохоор хангалттай ихийг хийж бүтээж амжаагүй бололтой ердөө л гурван ном оллоо... Үнэ нь ч хямдхан байсан тул өдрийн хоолны мөнгөөрөө түүний бүхий л амьдралынхаа туршид бүтээсэн бүхнийг сольчихлоо... Хэдийгээр номнуудыг худалдан авсан ч энэ бүхнийг уншина гэдэгтээ өөртөө тийм ч итгэлтэй байсангүй... Түүний бүтээлүүд гэвэл эхнийх нь жижигхэн шүлгийн түүвэр... харин удаах 2 нь үргэлжилсэн үгийн бүтээл бололтой... Номын дэлгүүрийн худалдагчийн ярианаас сонсвол энэ жижигхэн шүлгийн дэвтэр түүний анхны бүтээл гэнэ... гэхдээ энэ нь огтхон ч амжилт олоогүйн улмаас тэрээр ахиад зохиолчийн ажил хийхгүй гэж ам гарсан байсан ч манай хотын нэлээдгүй нэртэй сэтгүүлд цувралаар нийтлүүлж байсан бүтээлүүд нь уншигчдийг олноор татаснаар дараагийн 2 романаа бичих санаа төрсөн гэнэ... эхний романы хүрэн улаан хавтсан дээр алтлаг үсгээр Зүүдний Ном гэж бичгэлсэн байх агаад арын хавтсанд нь зохиогчийн инээмсэглэсэн зураг үзэгдэнэ... Харин нөгөө номын нэр нь Дурсамжийн Ном гэсэн гарчигтай байх бөгөөд дорно дахины бололтой гэмээр хээгээр чимэглэсэн цагаан өнгийн хавтастай ажээ...
Номын дэлгүүрийн үүдэн дэхь сонин сэтгүүл зардаг мухлаг дээр хэдэн минут өнжиж өнөөх Сураггүй болоочтойгоо холбоотой мэдээлэл хайж эхэллээ... Энд зарагдах элдэв эрээн мяараан сонингуудын бичиснээр бол сураггүй болооч маань анх өгүүллэгүүдийг нь нийтлэхийг зөвшөөрч асан өнөөх сэтгүүлдээ ажиллаж байсан бөгөөд 3 жилийн хугацаанд ажил таслах битгий хэл хоцорч ч байгаагүй түүнийг ажилдаа ирэхээ байсныг нэг л өдөр хамтран ажиллагчид нь анзаарч эрэл сурал болсон ч сургийг нь гаргаж чадаагүй юм байна... Настай ээж нь өнгөрсөн жил хорвоогийн мөнх бусыг үзүүлсэн тул түүнд гэр бүлийнхэн гэж байсангүй... Ингээд эцэст нь цагдаагийн байгууллагын ажилтнууд түүний гэрийн хаалгыг эвдэж орсон боловч тэндээс дорвитой эд мөрийн баримт олоогүй гэнэ... Ингээд л овог нэрийг нь сураггүй алга бологсдын жагсаалтанд оруулжээ... Хотод олдсон цогцоснууд дундаас ч түүнийг хайж үзсэн ч олдоогүй гэхээр түүнийг одоогоор үхсэн гэдгийг нотлох зүйл байхгүй байгаа гэнэ... гэхдээ мэдээж амьд гэдгийг нь нотлох зүйл ч одоог хүртэл олдоогүй л байна... сонингуудын мэдээлсэнээр үзвэл зарим нь мань эрийг ижил хүйстэн гэсэн бол нөгөө хэсэг нь эхнэргүй байсан ч тэр бол ижил хүйстэн биш байсан гэж бичжээ... тоймтой ул сууртай мэдээлэл эдгээр сонингуудын алин дээр нь ч байхгүй байгаагаас үзэхэд миний судлаж буй энэ этгээд нууцлаг амьдралтай нэгэн байсан бололтой... Өө мартах шахаж бас өөр нэгэн сонингийнхоор бол тэр хүн манай хотоос нобелийн шагналд нэр дэвших боломжтой цорын ганц хүн байсан гэж үнэлсэн байна...
За ингээд би үдийн цайны цаг гэхэд Сураггүй болооч зохиолчийн энэ хот дахь хамгийн том фэн нь болж хувирсан байлаа... Миний гар дээр түүний бүх бүтээлүүд байгаагаас гадна би түүний нэр орсон бүх л өдөр дутмын сонингийн нийтлэлүүдийг олоод уншчихсан байлаа... Ингээд би хэд хэдэн хүмүүстэй уулзаж сураггүй болоочийн талаархи мэдээллийг цуглуулж эхэллээ...

Хадагтай Б нас 48... Хосгэрэл сэтгүүлийн эрхлэгч... загвар зохион бүтээгч мэргэжилтэй ч сэтгүүлзүйн салбарт 20 гаруй жил ажиллаж байгаа... Өндөр нуруутай цагаан царайтай туранхай эмэгтэй... хэтэрхий хурдан ярихаас гадна заримдаа гадаад үг яриандаа их хавчуулдаг учраас яриаг нь бүрэн ойлгоход надад хэцүү санагдаж билээ...

Хадагтай Б-ын ярианаас...

“Анх гурван жилийн өмнө сэтгүүлч ажилд авна гэсэн зарын дагуу бидэнтэй уулзаж байсан залуусын дунд туранхай урт долгионтой үстэй сонсгол муутай залуу ирж байсаныг нь би сайн санаж байна... /Инээвхийллээ/... Урлагийн талаар цэгцтэй мэдлэгтэй байсаныг нь бид үнэлж түүнийг сонгож байсан юм... Тэр яруу найрагч болохыг мөрөөдөж байсан боловч нэг шүлгийн түүвэр хэвлүүлсэний дараа энэ бодлоо өөрчилж орхисон тухайгаа тэр уулзалтын үер яриж байсан...
Манайд ажиллаж байсан эхний хугацаандаа орчуулагч хийж байсан ч нэг удаа түүний цааснууд дундаас сонирхол татам өгүүллэгийг бид осон юм... Дараа нь энэ өгүүллээ сэтгүүлд нийтлүүлэхийг санал болгосон ч тэр өөрийгөө зохиолч болох үе нь аль эрт өнгөрсөн гээд зөвшөөрөөгүй... би удтал ятгасны эцэст тэр энэ өгүүллээ сэтгүүлд нууц нэрээр тавихыг зөвшөөрсөн юм... Гэтэл та юу болсоныг төсөөлөхгүй дээ тэр дугаарын дараагаас эхлээд л манай сэтгүүлд өнөөх өгүүллэгийг магтсан талархлууд ирж хотын бусад урлаг утга зохиолын тухай сэтгүүлүүдэд тэр өгүүллийг задлан шинжилж манай хотын уран зохиолын түүхийг шинэчилсэн бүтээл гэх зэргээр дурсаж эхэлсэн юм... Үүний дараа би түүнтэй удтал ярилцаж дуусаад сэтгүүлд цаашид өгүүллүүд бичиж өгч байхаар тохиролцсон юм... Үүнээс хойш ердөө хэдхэн сарын дотор тэр манай хотын шинэ залуу уран зохиолчид дундаас хамгийн авьяастай нь хэмээн үнэлэгдэх болж 3н жил номын сангуудын тоосонд дарагдаж байсан түүний эхний ном болох шүлгийн түүвэр тэр дороо энэ хотод хамгийн ховор зүйл болж ахин хэвлэлтэнд орж жилийн дараа гэхэд манай баатар маань эхний Романаа хэвлүүлж мөнөөх Роман нь ч бестселлер болсон юмдаа... Үүнээс цаашхийг нь бараг хүн бүр мэднэ дээ...
Түүнд чухам юу тохиолдсон талаар надад үнэндээ ямар ч таамаг алга... сүүлийн удаа би түүнийг хархад тэр тайван инээмсэглээд ажилаа хийж суусан... амьдралдаа ямар нэгэн чухаг өөрчлөлт хийх гэж байгаа хүнийх шиг байдал надад лав ажиглагдаагүй... Би л лав түүнийг амиа хорлосон эсвэл зүгээр л хаа нэг тийшээ зугтчихсан гэсэн тэнэг яриануудад итгэхгүй байна... Тэр чинь яг л амьдралынхаа оргил үед амьдарч байсан хүн шүү дээ... ялаа гэж тэр энэ их амжилт, хүндлэлээ орхих билээ дээ... Үгүй тэгээд орхилоо ч гэсэн тэр хаашаа ч явах байсан юм мэдэхгүй ээ... би таны энэ таамагт бол итгэхгүй байна...
Тэр энд ажил дээрээ их оройтдог байсан... гэр нь тийм ч ойрхон биш ч гэсэн алхах дуртай байсан... энэ замд түүнд магадгүй муу зүйл тохиолдсон ч байж болох юм гэхдээ мэдээж битгий л ийм байгаасай гэж хүсэж байна шүү... Одоо ч түүний булан эзгүйрч орхилоо... түүн шиг сайн зохиолч ахиад олно гэдэг мөн ч хэцүү шүү... үгүй дээ ер нь манай хотод ахиад төрөх ч үгүй байх... Манай дараагийн дугаарт түүний сүүлийн бичиж байгаад дуусгалгүй орхисон өгүүлэл нийтлэгдэх болно... та тэр дугаарыг авч уншаарай л даа... магадгүй түүний тухай илүү мэдэж магадгүй юм...
Өө уучлаарай би таньд тэр өгүүллийн талаар ямар нэг зүйл хэлж чадахгүй нь дээ... та сэтгүүл хэвлэгдтэл хүлээх хэрэг гарах нь... “

Хадагтай Б өөрийнхөө үлдсэн амьдралыг бүхлээр нь энэхүү сэтгүүлдээ зориулсан бөгөөд Сураггүй болоочийн өгүүлэл сэтгүүлд ахиад нийтлэгдээгүй ч өөр бусад зохиолчдын сонирхолтой өгүүллийг нийтэлсээр үлдсэн юм...
Дараагийн уулзах хүн ноён Б... нас 27 мэргэжил уран зохиолч, яруу найраг болон үргэлжилсэн үгийн төрлөөр хэд хэдэн томоохон бүтээл туурвисан манай хотын уран зохиолын ирээдүйн чиг хандлагыг тодорхойлж яваа залуусын нэг хэмээн үнэлэгддэг эр...

Ноён Б-ын яриа...

“Тиймээ бид сайн найзууд байсан... хамгийн сүүлд түүнийг алга болхоос гурав хоногийн өмнө бид 2 хамтдаа нэг зоогийн газар шар айраг ууж суусан... ер нь бид ойр ойрхон уулзалдаж шар айраг уунгаа уран зохиолын талаар эсвэл амьдралын талаар яриж суудаг байсан... зөвхөн бид 2 ч байдаг юм биш л дээ... өөр бас зарим зохиолчид ч бидэнтэй хамт сууцгаадаг байсан юм... Тэр өдөр лав ямар нэг тийшээ явах гэж байгаа эсвэл амиа хорлох гэж байгаа талаар надад юу ч хэлээгүй... Гэхдээ тэр одоогийн амьдралааса залхаж байгаагаа үүнийг орхиж явахыг хүсч байгаа талаараа өмнө нь хэд хэдэн удаа дурсаж байсан...
Шалтгаан нь их энгийн л дээ... Би түүнийг 19 тэй байхаас нь л мэднэ... тэр өөрийнхөө шүлгүүдэд маш их хайртай байснаар барахгүй өөрийгөө сайн яруу найрагч болно гэдэгт бат итгэдэг байсан... тэгээд тэр өөрийнхөө амьдралын багагүй хугацаагаа зарцуулж, сэтгэл зүрхээ шингээн байж эхний номоо хэвлүүлсэн юм... Харин тэр шүлгийн түүвэрийг нь бараг хэн ч авч уншаагүй... харин сэтгүүлд зориулан амралтын өдрүүдээр зугаагаа гаргаж бичдэг байсан өгүүллүүд нь түүнд жинхэнэ амжилтыг авчирсандаа... амьдрал тоглоомтой байгаа биз... хамгийн инээдтэй нь түүний өнөөх зугаагаа гаргах гэж бичдэг байсан өгүүллэгүүд түүнд алдар авчрах үед түүний өнөөх шүлгийн түүвэр нь лангуун дээрээс гэнэтхэн алга болсон юм... тийм учраас тэр өөрийг нь хүндэлж яруу алдартайд тооцдог тэр бүлэг хүмүүсийг яг үнэндээ бол үзэн яддаг байсан юм...
Яхав дээ хүн амьдрах хэрэгтэй... зохиолчид ч гэсэн ходоодтой ходоод нь талх иднэ... тийм учраас л тэр сэтгүүлд ажиллаж байсан... Тэр өөрийнхөө бичсэн Романуудад та дуртай байсан гэж бодож байна уу? Үгүй дээ... тэр ердөө л өнөөх сэтгүүлдээ зугаа байдлаар бичдэг байсан өгүүллэгүүдээ нэгтгэж нийлүүлээд 2 Роман болгочихсон юм... Түүний бүтээлүүдийг түүн шиг үзэн яддаг хүн байгаагүй байх гэж би итгэдэг... Миний хувьд бол тэр Романууд сайн бүтээлүүд байсан... тэр өөрөө л дургүй байсанаас биш бүгд л үнэлсийм...
Амиа хорлох... / санаа алдав/ тэр үүнийг нэг их үгүйсгэдгүй бүүр зарим өгүүллэгүүд дээрээ илт дэмжсэн байдлаар бичдэг байсан... бүүр нэг өсвөр насны хүү түүний өгүүллээс болж амиа егүүтгэхээр оролдож байсан хэрэг жил гаруйн өмнө гарч байсан... тэр үүнийг сонсоод харин огтхон ч сэтгэл нь хөдлөхгүй байж билээ... гэхдээ тэр өөрийгөө егүүтгэсэн гэдэгт би лав итгэж чадахгүй байна... ягаад гэвэл тэр өөрөө үхлээс ухаангүй айдаг тухайгаа надад хэдэн удаа яриж байсан... магадгүй тэр энэ бүх хиймэл хөөсөнөөс залхсандаа энэ хотоос явсан байх... энэ л хамгийн бодитой таамаг байна даа...
Тэр найз эмэгтэйгүй байсан... гэхдээ нэг эмэгтэй талаар их дурсдаг байсан... магадгүй өнгөрсөнд үлдсэн л дурсамж байх... яг хэн гээч ямар бүсгүй байсаныг нь би сайн мэдэхгүй л дээ... “

Ноён Б энэ ярилцлагаас хэдэн жилийн хойно нэгэн өдөр амиа хорлох гэж оролдсон ч энэ нь бүтэлгүйтэх бөгөөд жинхэнэ үхэл нь үүнээс олон жилийн хойно сүүлийн бүтээл дээрээ ажиллаж байх үед нь цус харвалтын дүрээр л ирсэн юм гэдэг... Гэхдээ тэр энэ үхлээ хүртэл манай хотын хамгийн нөлөө бүхий зохиолч байсаар ирсэн гэдгийг дурдах хэрэгтэй...


хадагтай У... Энэ эмэгтэй урлагийн түүхийн чиглэлээр европт мэргэжил эзэмшсэн бөгөөд манай хотын хамгийн нэртэй их сургуульд урлаг судлалын хичээл заадаг... жижигхэн биетэй том харааны шил зүүсэн хүүхэд шиг бүсгүй надтай ярилцахдаа яг л эхэлсэн шигээ ярианы өнгө хурдаа өчүүхэн ч өөрчлөлгүйгээр нэгэн жигдээр яриагаа дуусгаж орхисон нь намайг гайхуулж билээ...

Хадагтай У-ын ярианаас
“Түүний уран бүтээлийг ямар нэг изм хамаатуулж үзэх боломжгүй гэж би хувьдаа боддог... ерөөсөө түүний бүтээлүүдийн хамгийн гол сэдэв бол хүний дотоод бодрол бясалгал, цаг хугацаа, дурсамж хийгээд мэдрэмжийн тасархайнууд юм... Түүний Романууд нь цаг хугацааны дараалал нь ойлгомжгүй, үйл явдлаасаа илүүтэй дүрүүдийнхээ дотоод ертөнц дэхь бодролууд зохилсон байдаг... Тэр бол гарцаагүй бидний үеийн нэгэн гоц авьяастан, гялалзах гэрэл нь юм...
Би түүний зохиулуудад шүүмж бичихийн хажуугаар хэд хэдэн удаа уулзах завшаан тохиолдож байсан... Их энгийн хүн шүү... нэг их яриа биш... бусдыг сонсож түүнийх нь хариуд хэдэн уг дугардаг инээмсэглэсэн эр байж билээ...
За энэ яхав асуудлын гол руугаа яриагаа чиглүүлье л дээ... Би Хосгэрэл сэтгүүлийн сүүлийн дугааруудад нийлэгдсэн өгүүллэгүүдийг нь уншиж үзсэн... тэндээс дотоод сэтгэлийн зөрчил надад хүчтэй мэдрэгдэж байсан... ях аргагүй өмнөхөөсөө илүү догдолсон басхүү эмээсэн өнгө аяс мэдрэгдэнэ... Та хүсвэл надаас аваарай л даа... Түүний зохиолуудад ажиглагддаг өөр нэг санаа бол амиа хорлолт, үхэлийн тухай эргэцүүллүүд байсан... энэ 2-ыг нэгтгээд үзвэл түүнийг би амиа хорлосон болов уу? Гэж таамаглаж байна... энэ талаар би том судалгааны ажил эхлүүлээд байгаа л даа... Тэр яг л Ренескё шиг эсвэл Мишима шиг амиа золиосолсон гэж бодож байна... гэхдээ юуны тухай вэ? Энэ л надад байгаа одоогийн хамгийн том асуулт..." гээд нэг их том асуултын тэмдэг нүүрэн дээрээ тодруулж ирэх үед нь би түүний өрөөнөөс бараг л зугтах шахам гарсан юм... Хадагтай У хожимоо Сураггүй болоочийн зохиолч хийгээд түүний бүтээлүүдийн тухай судалгааны томоохон ажилаа ном болгон хэвлүүлэн гаргах бөгөөд үүнийхээ дараа бүтэл муутай нэгэн эртэй гэрлэж, хэд хэдэн хүүхэд төрүүлснээсээ хойш ахин урлагийн салбарт ажиллагүй юм...

Хадагтай М... Сураггүй болоочтой дунд сургуулийн нэг ангид суралцаж байсан дотны найз нь...

Хадагтай М-ын яриа
“Үгүй дээ та андуурч байна бид 2-ын хувьд ямар нэг хайр дурлалын түүх хэзээ ч байгаагүй... Бид зүгээр л сайн найзууд байсан...
Харин нэг бүсгүйн талаар их ярьдаг байсан... нэг удаа түүний талаар миний амьдралд таарч болох хамгийн төгс эмэгтэй байсан юм гэж яриж байсан... Түүнийг энэ бүтэлгүй дурлал нь их зовоодог байсан байхаа гэж би боддог юм... Би тэр эмэгтэйг нь харж байгаагүй... миний мэдэхээр тэр бүсгүй нь саяхан гэрлэсэн гэж сонссон...
Зохиолчынх нь хувьд би түүнийг сайн мэдэхгүй ээ... ягаад гэвэл би уран зохиол сонирхож явсангүй... ямартай ч түүнийг хүмүүс их хүндэлдэг байсан гэдгийг мэднэ... Надад анхны хэвлүүлсэн номоо дурсгаж байсан...
Тэр хөгжилтэй инээмсэглэдэг олон найз нөхөдтэй тэдэнтэйгээ ч цэнгэх дуртай тийм жирийн л нэгэн эр хүн байсан... яхав дээ хэн нэгэн найз нөхөддөө эсвэл ажлынхандаа хэлэхээ мартаад хотоос гарч, хөдөө явчихдаг шүү дээ... эсвэл зүгээр л хэт их ядарсанаас болоод амралтанд яваа биз... энэ асуултын хариунууд ийм энгийн байхад ягаад түүнийг хаашаа алга болсон шалтгааны талаар сонин бүр дээр бичиж амиа хорлолт, орголт гэх мэтийн утгагүй таамаглал дэвшүүлээд байгааг тань үнэндээ ойлгохгүй байна... Түүнийг эргээд ирэхэд та бүхэн өөрсдөө нэг их эвгүй байдалд орох вий дээ... Хадагтай М эдгээр үгсээ нэлээд ууртай зөөж ядан хэллээ... “

Хадагтай М-ын ирээдүйд юу тохиолдсон талаар би харин юуг ч олж сонсоогүй юм...

Миний гар дээр яг одоо Сураггүй болоочийн бичсэн гэх 3 ном /гэхдээ би уншиж эхлүүлээгүй/ 2 өдрийн хугацаанд уулзсан түүний ойр дотно байсан гэх 4 хүнээс авсан 4-н өөр яриа байна... гэхдээ энэ бүх яриа эдгээр хүмүүсийн таамгууд миний хүсч байсан шиг тийм ч сонирхолтой байж чадсангүй... Тийм болохоор би одоо сураггүй болоочийн тухай өөрийнхөө түүхийг бичхээр сууж байна...

Дунд зэргийн нуруутай, туранхай долгионтой үстэй, онигор нүдтэй залуу дээрхи үгсийг бичиж дуусгаад их ажлын ард гарсан мэт царай гарган инээмсэглээд халуун кофе оочлов... цагийн зүү 7-35 заах агаад ширээн дээрх календарь нь аль нэг сарын бямба гаригийг заасан байх ажээ... Read more...

Gilfema

Read more...

...

Зүүд...
Хэдэн жилийн өмнө гэдгийг би яг таг баримжаалж чадсангүй... өөрийнхөө дүр төрхийг харвал 10 орчим настай байсан бололтой... жаалхүү унтаж байна... түүний зүүдэнд үл таних хүн ирээд би дараагийн удаа зүүдэнд чинь үзэгдэхэд чи үхэх болно гэж шивнэх дуулдана... зүүдэнд минь он жилүүд хөвөрсөөр... Одоогийн цаг үедээ би эргэн ирлээ... ахиад л зүүдэн дотрох зүүд... өнөөх л олон жилийн өмнө зүүдлэгдсэн үл таних зочин... тэр хөгширсөнгүй... түүний өмссөн хувцас өөрчлөгдсөнгүй... Тэр надаас асууна... чи намайг санаж байна уу? Одоо чиний үхэх өдөр чинь ирлээ гэж тайвнаар өгүүлнэ... тэр үхэл байсан уу? Зөнч байсан уу? Би мэдэж чадсангүй... үхлийнхээ тухай мэдээг сонсоод ч айсангүй... өнөөх зүүд харанхуй дунд хаа нэгтэй замхран одоод өөр нэг зүүд түүний байрыг залган авлаа...
Айдас
Цантсан цонхны цаанаас 11-р сарын аль нэг өглөө мэндчилнэ... хаа нэг цасан ширхэг хаялсан бүрхэг мөртлөө дулаахан гэмээр өглөөг орон дотроо би угтаж байна... хувь тавилан гэдэг тоглоомтой хэрэг шүү... яг л ийм өдөр үхнэ гэхээр гэсэн шүү юм бодож амжив... хамаг бие минь сульдаж ядарсан мэт санагдаад орноос босох хүсэл төрсөнгүй өнгөрсөн шөнийн зүүдний тухай бодлоосоо салж чадсангүй... төгсгөл гэдэг сайхан гэхдээ бас айдас төрүүлэм... харанхуй ч гэсэн дээ... түнэр харанхуй тэнд хэн ч оршихгүй... би сэтгэхгүй би мэдрэхгүй... аймаар гэхдээ бас амгалан тайван... энэ бүхнийг лавшруулан бодоход ямархан нэгэн бараан зүйл өрөөг бүрхэн аваад цээжин дээр хүнд туухай даран амьсгалхад садаа болж эхэллээ... Хаа нэгтэйгээс ирсэн гэнэтийн дайралтын улмаас хүчилтөрөгч дутагдаж амьсгал минь давхцан, бие минь чичирхийлж царай минь хувхай цайхад оюун санаа аль хэдийний хяналтнаас гарч, айдас цусанд нэвчиж судсаар гүйн бүх биер тархлаа... амьсгал авахын тулд өнөөх үл таних гадны хүчтэй тэмцэлдэж эхлэв... бие махьбод бүх л булчин шөрмөсөө зангидан чангалаад өнөөх үл мэдэгдэх хүчний өөдөөс хамаг тэнхээгээ гарган зүтгэлээ... удалгүй би ялалт байгуулж өөрийгөө өнөөх далдын хүчнээс чөлөөлөөд өрөөн дотуур хий дэмий тэнхээ мэдэн гүйж байлаа... айдсаасаа болоод ямар нэгэн утгагүй үгсийг амандаа чанга хашигчина... удалгүй бага зэрэг тайвширч ухаан санаагаа жолоодох тэнхэлтэй болж эхлэв... Эрүүл оюун санааны анхны мэдэрсэн мэдрэмж нь огиудас... 00 өрөөнд хэд харайгаад хүрч суултаар тэврэн бөөлжихөд үл мэдэг хар өнгөтэй гашуун амтад шингэн амаар цутгалаа... Таагүй бодлуудаас салхын тулд бөөлжиж дуусаад хэн нэгнээс хөөгдөх мэт гэрээсээ хурдхан гарав... намрын хүнгүй гудамжууд 11-р сарын хүйт намайг угтан авхад нэг л таатай мэдрэмж төрөөд нэг ширхэг янжуур асаан гүнзгий сорсоны дараа л сая нэг би тайвширлаа... хаашаа явахаа мэдсэнгүй гэхдээ явах хэрэгтэй гэдгээ мэдэж байлаа...
Шидэт дарсны мухлаг
Утаат хотын төв замын дагуух байрны нэг давхарт нэгэн уушийн газар бий... Эндхийн эзэн нь харийн хүн байдаг... хаанаас ирсэн хэн болох талаар хэн ч мэдэдгүй бөгөөд ягаад ч юм хэн ч түүнээс энэ тухай нь асууж байсангүй... зарим нэг хүмүүсийн яриагаар түүнийг нутагтаа гэмт хэрэгт холбогдоод энд ирж нуугдсан гэлцдэг... гэхдээ энэ ердөө л цуу яриа төдийхөн... өндөр бахим биетэй хирнээ хүүхдийнх шиг нүдтэй энэ хижээл эрийг гэмт хэрэгтэйн байсан гэж би л лав төсөөлж чададгүй юм... Түүний нэрийг Д гэдэг харин уушийн газрын үүдэнд шидэт дарсны мухлаг гэсэн этгээд хаяг хадаастай байдаг... Ноён Д өдөр бүр өөрөө энэ газраа ажиллуулж цэвэрлэгчээс эхлээд эзэн нь хүртэлхи бүхий л ажлыг нэг туслахынхаа хамтаар хийдэг ... Үйлчлүүлэгчидтэй хамт сууж уух ч дуртай... Ингэж уугаад халаад ирэх үедээ өөрийнхөө нэрийн шар айргаар тэнд цугласан бүх хүнийг дайлдаг байсан болохоор үйлчлүүлэгч нар нь бүгд л түүнд дуртай байдаг байлаа... хожим энэ эрхэм өөрийн уушийн газраа хэн нэгэнд худалдаад алга болчихсоон гэдэг...
Нэг л мэдэхэд би Шидэт Дарсны Мухлагт ирсэн байлаа... тамхины хөх цэнхэр утиа суунагласан жижигхэн модон өрөө... лангууны тэнд бараг энэ жижигхэн уушийн газрыг талыг эзлээд суучихмаар том биетэй ноён Д... ийшээ олон орж ирж байсан энэ өдөр ганцаараа байсан болохоор хүмүүсийн дундуур чихцэлдэн байж лангуунд хүрээд нэг аяга шар айраг захиалаад тэр хавьдаа суудал олж авлаа... Ноён Д гуай ч намайг харуутаа баярласан харцаа нууж чадахгүй инээмсэглэн дөхөж ирээд ямар нэгэн зүйлийг асуун надтай яриа өдөхийг оролдлоо... Харин би түүний юу гэж хэлсэнг нь сонсож чадсангүй хий дэмий л инээмсэглээд толгой дохиж орхив... Д ахиад л надтай яриа өдөхөөр оролдон ямар нэгэн зүйлийг бувтнаж эхлэв... хариуд нь би өөдөөс нь ширтэж байгаад яриаг нь бүдүүлэг гэмээр таслаад энд шидэт дарс зардаг уу? Гэж асуулаа... Яриаг нь тасалсанд тэр эхлээд гомдосноо дараа нь ямар нэг сонирхолтой зүйлийн талаар яриа үүсэх нь гэж бодсон байртай нүд ахиад л баярлан гэрэлтэж ирээд чамд ямар ид шид хэрэгтэй юм бэ? Гэж асуугаад мушийн инээмсэглэв... би хариуд нь өнгөрсөнөөс намайг салгаж өгөх тийм л дарс хэрэгтэй байна... хэдэн хундагыг уугаад л би өнгөрсөнөө мартчихдаг бол сайнсан гэж хэлээд Д-ийн өөдөөс нэвт ширтэж орхив... Мань эр хариуд нь харин бидний амьдралаас авч үлддэг цорын ганц зүйл нь л дурсамж... бусад нь бүгд л улираад өнгөрчихдөг юм даа... гэхдээ тэд ихэвчлэн өвтгөдөг... яг л зүү шиг... нэг нэгээрээ ирж зүрхэнд зоогдоод өвтгөж эхэлдэг... энэ өвдөлтөө дийлэхээ байхад бид эндээс явцгаадаг байх гэж бувтнах шиг болсон... магадгүй энэ үгийг тэр хэлээгүй зүгээр л би өөрөө хий сонссон ч байж магадгүй... Том лагс биетэй гэхэд тун ч хурдан шалмаг хөдлөн лангууны арын өрөө рүү ороод хэдэн хурмын дараа ямар нэгэн савтай зүйл гартаа барисаар аахичин ирлээ... Инээмсэглэл нүүрэнд нь үргэлжлэн тодорсон хэвээрээ эрхэмээ энэ таний захиас гэж хэлээд жижиг аяганд хундгалан өмнө минь тавьлаа... Уусан дарсанд согтож дотор минь муухайрч эхлэх үед би тэндээс гарлаа... өмнөөс минь гүн харанхуй намайг угтан авч тэр харанхуйн дунд би уусан одлоо...
Зүүд
Халуунд ам минь цангаж толгой минь өвдөсний улмаас би сэрлээ... өнөөх дарсны нөлөө юу? Эсвэл би үнэхээр намар өвөл дуустал унтчихсан юм уу? Мэдэхгүй... ямартай ч 11 биш зургаа эсвэл долдугаар сар магадгүй 5 ч байж мэднэ... хурц нарны гэрэлд нүд минь гялбаад орчин тойрноо сайн ажиглаж чадсангүй... машины дуу тэгээд бас жингэнэсэн нарийхан хоолойнууд... саарал 5-н давхар байшингууд... тоглоомын талбай... би өөрөө элсэн дээр хэвтэж байна... энэ жингэнэсэн дуунууд хажуугаар тоглон гүйцгээх жижигхэн биетэй хүмүүсээс гарч байгаа бололтой... харин миний хойно машин зам байх шиг байна гэдгийг би төсөөлж амжлаа... Энэ жижигхэн хүмүүс ирээдүйд хэн болохоо мэдэж чаддагсан бол буцаад эхийнхээ хэвлийд орохыг хүсэх байсан байхдаа... нарны гэрлээс хорогдон сүүдэр рүү орхыг хүсч байвч би бие захирч чадсангүй... хөдлөх гэж хэд хэдэн удаа хий дэмий хөдлөөд амжилт олоогүй тул нүдээ аниад үргэлжлүүлэн хэвтлээ... хэн нэгэний сүүдэр нүүрийг минь халхлан нүдээ бүрэн нээх боломж олгох хүртэл хэр удаан хэвтэснээ санахгүй байна... нүдээ нээхэд минь миний дээр ягаан бошинз өмссөн туранхай бор охин зогсч байлаа... миний зүг тонгойн нүүрээ нүүрэнд минь бараг тулгаж байгаад чихэнд ямар нэг зүйлийг шивнэлээ... би царайг нь сайн тогтоож чадсангүй... шивнэсэн үгсийг нь ч гэсэн бүрэн сонссонггүй...
Дараагийн удаад би сэрхэд өнөөх л 11-р сар... өнөөх л өчигдөр намайг айдаст автуулж байсан тэр өрөө... үүнээс хойш ахиад хэн ч намайг олж харахгүй гэдгийг би мэдэж байлаа... Read more...

25

шалтгаангүй бид энд ирдэг... бас л ямар нэг шалтгаангүйгээр бид эндээс явдаг... за тэгээд ямартай ч шалтгаангүй амьдраад 25 жилийг үдлээ... надаас яг нэг жилийн хойно төрсөн Виндовс үйлдлийн системийн хөгжлийн прогресстэй харьцуулхад дэндүү ичмээр... харин хажуу орцны балдангийн бандитай харьцуулхын бол урагштай гэчихэж болмоор мэтээр аль ч талаас нь харж өөр өөрөөр дүгнэж болхоор 25 жил... нэг зууны дөрөвний нэг өнгөрчээ... Ингэхэд Монголчуудад л зөвхөн хий нас гэж байдаг уу? эсвэл манай азиудын хувьд хий нас гэж байдаг юм уу? ямартай ч хий нас гэдэг бол ихээхэн оюун санаалаг ойлголт бололтой... эхийн хэвлэд олдсон цагаас нь эхэлж хүнийг хүн болсон гэж үзнэ гэдэг бараг л философийн нэг ойлголт шахуу юм гэгэгэ... харин одоогийн энэ төрсөнөөс нь эхэлж тооцдог нас бол нэлээн материаллаг тал руугаа буюу хүүхэд энэ орчлон дээр ирж бодит хүн болсон цагаас нь эхлэн тооцдог систем юм даа гэж бодож амжлаа энэ хугацаанд... за энэ ч яхав... энэ хүртэл би гэдэг хүнд гарсан дэвшилүүд юу байв гээд нэг бодоод үзэе...

Бодит талаас нь талаас нь харж үзвэл ямартай ч дунд болон дээд боловсролын гэрчилгээ гэх мэтхэнд хүрээд зогсоно... энэ мэт нь энэ нийгмийн үнэлэмжинд нийцэд амьдархад минь туслана... 5 жил татвар төлж энэ төлсөн мөнгө хэн нэгэний тэтгэвэрийн мөнгө болж хүрч чадсан уу? эсвэл өөр нэгний халаас руу урссан уу? би мэдэхгүй... миний нийгэмд оруулсан хувь нэмэр үүнээс хэтрэхгүй... том механизмийн эрэг боолт болж эргэсэн хэдэн жилээ хаслаа...
Харин оюун санаалаг байдлаас авч үзвэл хэний ч хэлсэн билээ дээ философи надад хувь заяаны ямар ч цохилтыг хүлээн авах чадварыг өгсөн гэдэг шиг амьдралын янз бүрийн нөхцөл байдалд өөрийнхөө хувьд зөв шийдвэр гаргаж чадах хэмжээнд бага ч болов хүрсэн болов уу? гэж найдах... гэр бүл дотны хүмүүсийнхээ өмнө бага ч болов хүн шиг хүн байх гэж хичээсэн гэхдээ чадсан эсхээ мэдэхгүй... хэд хэдэн удаа эсрэг хүйстэндээ дурлаж байсан гэхдээ одоог болтол гэр бүл болоогүй гэх мэтээр үргэлжлэнэ...

ингээд хархаар нэг их учир утга өгөөд байхаар том зүйл ч биш юм шиг...

төрсөн өдрөөр авсан бэлэгнүүдээс хамгийн том нь ажилын лэп топны хард шатсан явдал байлаа... нэг жилийн хөдөлмөр ингэсэн аягүй том юм шиг сонсогдоод байна гэхдээ л наддаа л хөөрхөн үнэтэй зүйлс маань зүгээр л хийсчихлээ... нэшионэль жеограффийн хэдэн жилийн өмнөх нэг дугаар дээр нийтлэгдсэн шилдэг зургаар шинэ эхлэл нэртэй галт уулын царцсан лаван дээр ногоо ургаж буй зураг орсон байсан шиг л байна даа... шинэ эхлэлээ гэж...

амьдралын өмнө ахиад сонголтууд гарч ирж тэр бүхэнд ямар шийдвэр гаргах талаар эргэлзэж тээнэгэлзсээр л... жижигхэн л зүйлс өөрчлөгдсөн бол одооныхоосоо шаал өөрөөр амьдрах байсан гээд бодхоор хачин аймаар ч юм шиг эсвэл баярхламаар ч юм шиг хачин мэдрэмж гэгэгэ... үүнээс хамгийн суралцууштай нь ирээдүйд ч гэсэн чи жижигхэн зүйлийг өөрөөр хийхэд л чиний ирээдүй бас нэг өөрөөр зурагдах боломжтой гэсэн гаргалгаа... Эрвээхэйн нөлөөлөл шиг... аа энэ эрвэээхэйн нөлөөлөл гэдэг чинь нээрээ их том онол юм байна лээ шүү... Read more...

...

хүү нь таныхаа төлөө сайн хүн байнаа... Read more...

өөр нэг Моно

дээр нэг Моно энэ тэр гэж байгаад хэдэн альбум энэ тэр татаж яваад Формика блюз гээд альбум байхаар нь татцым тэгээд сонссон чинь харин арай л өөр... тэгээд эд нар одоо иймэрхүү юм тоглодог байсым байхдаа гээд гайхаж байсан Английн Трип Хоп хамтлаг байжэ.... хахаха... гэхдээ дуунууд нь лав таалагдлаа...



тийм гоёо жазз хэмнэлтэй... электро хөгжимтэй... эмэгтэй хоолой күүпийг санагдуулам гэх юм уу даа... Read more...